Drodzy Parafianie !

W przeżywanym Roku Wiary chcemy na nowo odnaleźć jej najgłębszy fundament.

Jest nim Jezus Chrystus, Jego osoba i Jego dzieło, zwłaszcza śmierć i zmartwychwstanie.

To one nadają sens i rzucają ostateczne światło na nasze życie, które nie zostało poddane prawu śmierci. Razem  z Chrystusem żyjemy, umieramy i przechodzimy do życia w Boskiej komunii. Niech  ta wielkanocna prawda przemienia naszą codzienność, umacnia wiarę, miłość oraz chrześcijańską nadzieję

Duszpasterze Parafii

Matki Boskiej Fatimskiej

Homilia

NIEDZIELA  ZMARTWYCHWSTANIA

VCS

1.  Tyle już było w naszym życiu poranków i niedziel zmartwychwstania. Raz z cudownym słońcem albo pogodą „pod psem”. W chwilach życia dobrych i radosnych i przeciwnie w momentach porażek i cierpienia. Czy te lata,  dziesiątki niedziel coś nam dały? Idąc drogą wiary, chrześcijańskiego życia dokąd doszliśmy? Po cyklach kolejnych lat. Od Adwentu, Bożego Narodzenia przez Wielkanoc do dnia Chrystusa Króla. Od stworzenia świata do jego końca. Pełni Królestwa Boga. Od wypędzenia z raju do powrotu. Powtarzamy co roku to samo, w koło to samo. Czy gdzieś idziemy, czy tylko się kręcimy bez celu?

W zwykłym życiu pragniemy postępu i celu. Kończymy szkoły, pniemy się po stopniach zawodowego awansu. Przynajmniej bardzo tego chcemy by życie nie stało w miejscu. I boli nas gdy nie osiągnęliśmy celu naszych pragnień. Utrata pracy, klęska w życiu małżeńskim, niepowodzenia w planach. To bolesne rany. W życiu wiary upływający czas wcale nie oznacza drogi. Ani o tym nie myślimy, ani nas to nie boli. Po prostu jest jak jest. Na tyle mogę i nic więcej. Może kiedyś, może później, teraz są ważniejsze sprawy, życie pędzi. Trudno nam nawet powiedzieć po czym można ocenić postęp w wierze i czy nasza droga gdzieś idzie czy nie. Nie ma prostego wskaźnika jak pensja, stopień, znaczenie u innych ludzi, możliwości i znajomości.

2. Dziś w Ewangelii droga wiary jest drogą do grobu Jezusa. Najpierw kobiety a potem uczniowie nic nie wiedzą o tym, że grób jest pusty. Idą tam do martwego ciała Jezusa. Mrok wzmacnia poranek. Gdy nie ma jeszcze słońca.

Mają za sobą najstraszniejsze godziny swego życia. Udział w śmierci krzyżowej Jezusa. Bezradność, zwątpienie, zdradę. Kobiety przynoszą orędzie rozpaczy i pesymizmu: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy gdzie Go położono” Zło tryumfuje. Uderzyło nawet w martwe ciało Jezusa. Wielka była wierność kobiet. Ich droga w ciemności do grobu. Tylko po to, by oddać posługę martwemu ciału. Piękny i smutny gest ludzkiej przyjaźni. Tak samo uczniowie: „Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu.” W jakiejś gorliwości ratowania martwego ciała: „Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra.” Tragizm: ukochany uczeń biegnie do martwego ciała Pana.

3. Ten obraz drogi do grobu wiele nam powie o naszej drodze wiary. O  pesymizmie wiary. Sam Jezus i życie Jego Kościoła są jak GRÓB. Jakby Bóg naprawdę umarł w tym świecie. Nawet kiedy wierzymy w Boga jest daleki. Jego śmierć polega na Jego nieobecności. Bóg nie jest żywy i bliski, nie ma twarzy osoby. Nie jest kimś z kim można wejść w intymną bliskość, komunię, być dotykanym przez Jego dłonie i odwzajemniać tę miłość. Jak w prawdziwej miłości między realnymi osobami. Grobem wydaje się życie Kościoła. Rzadkie są chwile piękne i wzniosłe. Szybko zasypane nagłaśnianymi aferami i skandalami. Kościół, który budzi sprzeciw i nienawiść nie tylko przez grzechy w swoim wnętrzu ale przez swoją naukę. Wbrew dążeniom, aspiracjom, człowieka by samemu być panem życia. Ideologii postępu i nowoczesności.

4. Nasza wiara przypomina tę pełna smutku drogę kobiet i mężczyzn do grobu. Bez światła, że Jezus żyje, że to zło jest pokonane, a grób jest pusty. To jest nasza wiara odczuwana jako ciężar i obowiązek. To wiara, która przygniata i paraliżuje. Nie uskrzydla i nie jest wielkim wybuchem światła i życia  w Bogu.

Jakbyśmy nigdy tej Ewangelii nie przeczytali do końca. Jak wyglądał ciąg dalszy zmartwychwstania. Już nie Jezusa a uczniów: „Ujrzał i uwierzył”  W tym grobie nie tylko Jezus powstał z martwych. Jest wiara nowa, która naprawdę daje człowiekowi poznanie i doświadczenie życia wiecznego już teraz. Kończy się noc a zaczyna się dzień. Wiara, która wszystko zmienia i daje nowe życie.

Można tak bardzo tego nie rozumieć, że nawet tego nie chcemy, nie mamy takiego pragnienia. Nie oczekujemy, że droga naszej wiary w końcu doprowadzi I NAS do tego cudu. Że to jest właśnie i cel i wskaźnik postępu drogi wiary. Wtedy Bóg stanie się Kimś najbliższym i żyjącym. A żadna afera w Kościele faktyczna lub fałszywa nie zachwieje naszą miłością do Niego.

5. Apostoł Paweł pisze: „Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego co w górze.” Za zwykłym spójnikiem greckim ei ou kryje się cała prawda zmartwychwstania. Dosłownie współprzebudzenia z  Jezusem. Tłumaczone jako JEŚLIŚCIE. W GROBIE Jezusa może się skończyć MÓJ grób. Życie pozbawione prawdziwego światła nadziei. To życie może być cenne i dobre, jak droga kobiet i uczniów do grobu. Sama ludzka wierność i miłość jest jednak martwa, pełna mrocznego pesymizmu. Kto się nie przebudzi z Jesusem też może czynić wiele dobra. Ateiści też mogą być dobrymi i kochającymi ludźmi. Bez prawdziwej wiary tkwimy jednak w grobie pesymizmu, grobie doczesności, nasze dobro nie sięga dalej, nie sięga w wieczność. Jest w grobie tego co tu i teraz i nic więcej i nic dalej.

„Szukajcie tego co w górze…” nie oznacza żadnego odejścia od życia normalnego i zwykłego. Nie jakąś nierealną duchowość. Oznacza po prostu życie, którego nawet najmniejsze dobro, ale też słabość i grzech, powodzenie i cierpienie nie przeżywamy nigdy sami. Tylko z Tym, który pokonał śmierć i żyje na wieki. I właśnie wtedy cała nasza doczesność, praca, miłość sięgają wieczności. To odkrycie, że stan łaski, stan bliskości i przyjaźni z Jezusem, nie od święta, nie przez krótka chwilę  jest kluczem do wiary i nowego życia. Tak w grobie Jezusa kończy się grób naszego życia.

Ks. dr Jan Duraj

Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć  z UROCZYSTOŚCI REZUREKCYJNYCH w naszej parafii.

1 2 ►