J 8, 1-11 Od tej chwili już nie grzesz

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Wszystek lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał. 
Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją na środku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, kobietę tę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?». Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. 
Lecz Jezus, nachyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień». I powtórnie nachyliwszy się, pisał na ziemi. 
Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. 
Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?». A ona odrzekła: «Nikt, Panie!». Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz».

Świeckim okiem:

Tak często podnosimy rękę z kamieniem, aby kogoś nim uderzyć, ukamienować. Przypomnij sobie, ile razy w swym życiu rzuciłeś kamieniem? Ile razy twoi najbliżsi cierpieli przez ciebie w imię bezdusznej sprawiedliwości. Bo tak trzeba, bo zasłużyli. Może żona płakała, gdy na nią krzyczałeś za zarysowany samochód, może twój mąż nie wytrzymał i trzasnął drzwiami po kolejnej awanturze o źle pozostawione kapcie. A dzieci nie cierpiały z powodu kolejnych uwag o ciągle zbyt słabych ocenach.
Zabić drugiego człowieka możemy wszystkim: słowem, czynem. Tylko co my sami trzymamy w ręku? Butelkę, kieliszek, telefon, klawiaturę do komputera, kluczyki do samochodu, pilota do telewizora?
Może zatem już czas spojrzeć na siebie i opuścić rękę. Nie kamienować, a poprosić o przebaczenie. Byleby szybko, bo ktoś inny może zabić i nie zdążymy się pojednać.

Przeczytaj cały tekst: Spotkanie z cudzołożnicą – V Niedziela Wielkiego Postu – Wiara http://wiara.wm.pl/146728,Spotkanie-z-cudzoloznica-V-Niedziela-Wielkiego-Postu.html#ixzz42rUt3XMr

źródło:

http://wiara.wm.pl

HOMILIA

 5   NIEDZIELA  POSTU         13.03.2016r.

                                                    VCS

1.   Tęsknimy za sprawiedliwością na tym świecie. I bardzo cierpimy, że jej tu nie ma. I ta boska sprawiedliwość wydaje się tak daleka, że też jej nie ma. Dziś nie przejmujemy się jakimś sądem Boga jeżeli ma być dopiero. Wieczność brzmi dla nas nierealnie, prawie jak nigdy.

Próbujemy wziąć sprawiedliwość w swoje ręce. Może nie tak poważnie jak ludzie z Ewangelii. Oni z kamieniami w rękach gotowi byli wykonać wyrok śmierci. Stało za nimi Prawo Mojżesza, które cudzołóstwo karało śmiercią. Choć wymierzenie sprawiedliwości samemu tak kuszące też okazuje się niesprawiedliwe. Gdzie jest mężczyzna, z którym kobieta dokonała tego grzechu. Skoro ją złapano na gorącym uczynku na pewno nie była sama.

Dziś nie mamy już prawa nikogo kamienować, nie mamy prawa dokonywać samosądów. Jednak kamienie zastąpiły słowa. Przynajmniej nimi można uderzać do woli. Można sobie ulżyć. I trochę wymierzyć sprawiedliwość tym, których osądzamy jako winnych, czyniących zło. Ludzi nieprawych.

2.    I nasza sprawiedliwość, te słowne samosądy okazują się bardzo wybiórcze. Nikt już nie osądza cudzołóstwa, zdrad małżeńskich, rozbijania rodziny, porzucania dzieci. Co kto robi w łóżku nikogo nie interesuje. Choć Prawo Mojżesza dobrze rozumiało, że na tym stoi cały porządek życia, cała przyszłość nie tylko jednej rodziny ale narodu. Losy narodu rozstrzygają się nie tylko w salonach władzy ale i w przysłowiowym łóżku. W miłości wiernej.

Łatwo sądzimy ludzi władzy, biznesu, ludzi polityki i kościoła. Szybko padają kamienie wyroków: banda złodziei, obłudnik, zdeprawowany, bez zasad, egoista, głupiec, chciwiec, klika. Często może te wyroki są prawdziwe, mówią o istnieniu realnego zła. Jak kobieta „którą pochwycono na cudzołóstwie” była winna. I Jezus jej winy nie wybiela, nie udaje, że jej nie ma. Mówi przecież: „Idź, a od tej chwili już nie grzesz.”

3.     Zła na tym świecie nie pokonają żadne kamienie rzucane przez ludzi. Żadne sądy ani samosądy. Najczęściej pomnażają zło. Musi istnieć ludzki wymiar sprawiedliwości by zło ograniczyć. To jak opatrunek założony na głęboką ranę. Pomoc doraźna, na chwilę. Ale prawdziwe uleczenie jest czymś innym.  Zło bowiem sięga do głębi ludzkiego serca. Tam nie doleci żaden kamień. I nie jesteśmy w stanie powiedzieć co bardziej jest niszczące, co bardziej niesprawiedliwe i zabójcze. Czy polityk, który kradnie. Czy ksiądz, który się nie modli i tylko wykonuje zawód. Czy mąż lub żona, którzy przez zdradę niszczący najbardziej delikatną tkankę życia jaką jest rodzina, dzieci.

Jedno mamy jasno widzieć, gdzie jest prawdziwy ratunek i uzdrowienie. O nim uczy św. Paweł: „nie mając żadnej sprawiedliwości, pochodzącej  z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa…” Prawo Mojżesza było słuszne lecz całkowicie nieskuteczne. Nie mogło dotrzeć do głębi serca. Mogło tylko zabić grzesznika, i strachem powstrzymać innych.

4.   Jest tylko jedyna sprawiedliwość. Ta, którą daje wiara w Jezusa. Poznanie mocy Jezusa, którą pokonuje zło aż do głębi, do korzeni zła. Daje nam nie jakąś poprawę, mała zmianę. Daje nowe serce i życie jak to zapowiada Bóg przez proroka Izajasza: „Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie.”   Nasze sądy, nasze krytyki, kamienie słów nic nie dają. Ludzie krzyczą w proteście przeciw mowie nienawiści posługując się mową nienawiści. Potępiamy nadużycia władzy, partyjnictwo a w naszym własnym świecie jest pełno przemocy i egoizmu. Nasze osądy tylko pomnażają sumę zła. Do zła dodają zło. I to właśnie jest DZIŚ sądem Boga. Kiedy nie chcemy zbawienia w Jezusie. Szukamy swojej sprawiedliwości i budujemy świat coraz bardziej nieludzki, bardziej rozbity, cierpiący i mroczny. Sąd Boski nad światem i nad nami trwa. Choć nie jest to sąd ostateczny. Jest w nim miłosierdzie nawrócenia.

5.      Kto chce prawdziwie sprawiedliwości w tym świecie odkryje drogę nawrócenia. Najpierw i przede wszystkim dla SIEBIE SAMEGO. W Ewangelii jesteśmy po obu stronach. Jesteśmy ludźmi, którzy z kamieniami w ręku szukają sprawiedliwości. Jesteśmy jak ta kobieta, która sama grzeszna i potrzebuje miłosierdzia i przebaczenia. Chcemy sprawiedliwości to odkryjmy dar Spowiedzi Świętej. Uzdrowienia, które ona niesie. Przebaczenia do głębi serca. Byśmy doświadczyli słowa Jezusa: „I Ja ciebie nie potępiam.”  I nawet kiedy się spowiadamy potrzebujemy ten sakrament wciąż odnawiać. Nie bać się głębszego rachunku sumienia. Często przez lata tkwi w tym samym miejscu. To pierwszy warunek dobrej spowiedzi. Nawet tej refleksji ile razy tysiące moich słów są kamieniami rzucanymi w ludzi, też grzeszników. Ile razy moje słowa potępiają i oskarżają innych by samemu czuć się lepszym. Ile razy moje słowa są zaniedbaniem miłosierdzia. Nie ma prostszego czynu miłosierdzia jak słowo. Rachunek sumienia ze słowa pozwoli nam na głębsze spojrzenie na czyny. Spowiadać zaczynamy się na długo przed spowiedzią. Najlepiej już teraz.

ks dr Jan Duraj