Syr 3,2-6.12-14

Pan uczcił ojca przez dzieci, a prawa matki nad synami utwierdził. Kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów, a kto szanuje matkę, jakby skarby gromadził. Kto czci ojca, radość mieć będzie z dzieci, a w czasie modlitwy swej będzie wysłuchany. Kto szanuje ojca, długo żyć będzie, a kto posłuszny jest Panu, da wytchnienie swej matce: Synu, wspomagaj swego ojca w starości, nie zasmucaj go w jego życiu. A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość, nie pogardzaj nim, choć jesteś w pełni sił. Miłosierdzie względem ojca nie pójdzie w zapomnienie, w miejsce grzechów zamieszka u ciebie.

Święto Świętej Rodziny.

W Jej tajemnicę symbolicznie wprowadza ikona Jezusa, Maryi i Józefa. Najpierw kilkuletni Jezus – On jest w centrum. Siedzi u Maryi na rękach, choć przytrzymuje Go i św. Józef – opiekun. Bo to oni we dwoje są odpowiedzialni za dar, którym obdarzył ich Bóg.

 To oni – rodzice mają się Nim opiekować, wprowadzać w świat, uczyć się modlić, prowadzić drogą przykazań. A sam Jezus błogosławi, bo przecież przyszedł nie po to, żeby niszczyć, ale uzdrowić, zbawić świat. Dalej – Maryja, pokorna Służebnica Boża. Matka jest zwrócona ku swemu dziecku. Bo przecież Jemu już od zwiastowania służy, wychowuje Go. Ona – Matka – kocha, uczy emocji. Ale Maryja to również żona – żona, która ma oparcie w swoim mężu, która wie, że zawsze może na nim polegać. I wreszcie Józef. Opiekun Świętej Rodziny. On obejmuje wszystkich – i żonę, i dziecko. Realizuje to, do czego powołał Go Bóg – do strzeżenia swojej rodziny, do służenia jej. Dba więc o jej byt, uczy Syna rozpoznawać wolę Boga, pracować. Święta Rodzina…
To chyba najlepsze streszczenie tego, jaka powinna być każda rodzina – w każdym czasie. Będąca całkowitym darem z siebie wszystkich, którzy ją tworzą; pełna gotowości, żeby wypełniać wolę Boga; wsłuchująca się w Jego słowo; u której podstaw jest wspólna modlitwa – bo to ona jest gwarancją życia w jedności, życia zgodnego z planem Pana Boga.
„Przyjmijcie w pełni, bez zastrzeżeń, miłość, którą w sakramencie małżeństwa Bóg sam pierwszy was obdarzył i którą uzdalnia was do miłości. Nie traćcie nigdy tej pewności, jedynej, która może nadać sens, moc i radość waszemu życiu: Chrystusowa miłość nigdy was nie opuści, nigdy nie zachwieje się Jego przymierze pokoju z wami. Dary i wezwanie Boga są nieodwołalne. On wyrył wasze imiona na obu swych dłoniach” (Jan Paweł II).